W roku 1960 odbyły się pierwsze Igrzyska Paraolimpijskie w Rzymie. Chociaż wśród 400 zawodników reprezentujących 23 kraje, byli jedynie sportowcy poruszający się na wózkach, był to już duży postęp. Pomimo wielu starań paraplegicy i amputanci mają nadal zdecydowanie większe możliwości uprawiania sportu, oferta prezentowana ludziom z porażeniami mózgowymi czy chorobami nerwowo-mięśniowymi jest nadal skromna.
Z okazji Igrzysk w Wiecznym Mieście, papież Jan XXIII nazwał Sir Ludwika Gutmanna Coubertinem Igrzysk Paraolimpijskich, a królowa Anglii Elżbieta II nadała słynnemu lekarzowi ze Stoke Mandeville tytuł szlachecki.
Sir Gutmann często powtarzał: - Jedno mi się w życiu udało, przekonać i zachęcić inwalidów do uprawiania sportu, jako ważnego elementu rehabilitacji ruchowej.
Efektem rozwoju sportu osób niepełnosprawnych było powołanie do życia w 1964 roku Międzynarodowej Organizacji Sportu dla Niepełnosprawnych (ISOD - International Sport Organisation for the Disabled).
Pierwszy start w Heidelbergu
Na Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich w Rzymie (1960), Tokio (1964) i Tel Awiwie (1968) Polacy nie startowali. Inauguracja nastąpiła w niemieckim Heidelbergu (1968). Skromna 18. osobowa ekipa spasała się bardzo dobrze, zdobywając 33 medale, w tym 14 złotych, 12 srebrnych i 7 brązowych.
Starsi kibice sportowi pamiętają dramatyczną olimpiadę w Monachium (1972), kiedy to terroryści „Czarnego Września" w wiosce olimpijskiej zastrzelili dwóch sportowców izraelskich i kilku wzięli w charakterze zakładników, domagając się uwolnienia swych towarzyszy z niemieckiego więzienia.
Na szczęście dla przyszłości ruchu olimpijskiego rząd niemiecki nie ugiął się przed żądaniami terrorystów i po trzech dniach zawody wznowiono.
Takich problemów nie było w Heidelbergu, gdzie 1004 sportowców niepełnosprawnych z 41 krajów mogło w spokoju rywalizować o medale.
Sportowcy z amputacjami wystartowali jednak z paraplegikami dopiero na V Igrzyskach
Paraolimpijskich w Toronto w 1976 roku. O ile osoby sprawnie poruszające się na wózkach
dość szybko zostały zaakceptowane jako sportowcy, osoby z amputacjami lub wyraźnymi
deformacjami kończyn powoli zyskiwali sobie akceptację środowiska sportowego.
Bardzo skromna, zaledwie pięcioosobowa ekipa polska uczestniczyła w pierwszych zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich w Oernskoeldvik (1976) i spisała się na miarę swych możliwości, zdobywając jeden srebrny medal. Wywalczył go Tadeusz Chwiejczak ze Zwierzyńca koło Zamościa, w biegu narciarskim na 5 kilometrów.