Na VI. Igrzyskach Paraolimpijskich w Arnhem (Holandia) w 1980 roku, po raz pierwszy wystartowali zawodnicy z porażeniami mózgowymi, jednak jedynie z nieznaczną niepełnosprawnością. To słynne w polskiej martyrologii miasto nad Renem, w którym we wrześniu 1944 roku ginęli polscy żołnierze z Pierwszej Samodzielnej Brygady Spadochronowej generała Stanisława Sosabowskiego, było niezwykle szczęśliwe dla naszej reprezentacji. Startując po raz trzeci w Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich nasza ekipa licząca 80. sportowców zdobyła aż 182 medale, w tym 78 złotych, 51 srebrnych i 53 brązowe, najwięcej w historii występów na Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich.
Kroniki odnotowały pierwsze miejsce Polski w klasyfikacji medalowej.
Dla wielu ekspertów były to ostatnie Igrzyska Paraolimpijskie mające jeszcze nie w pełni profesjonalny charakter, nie obowiązywały bowiem kwalifikacje i limity czasowe, startować mógł każdy, kto tylko chciał.
Wróćmy jednak do roku 1974, kiedy to Zgromadzenie Generalne Międzynarodowej Organizacji Sportu dla Niepełnosprawnych (ISOD) podjęło decyzję, że organizacja będzie koncentrowała się wyłącznie na kontynuowaniu procesu rehabilitacji w formie sportu zbliżonego do sportu kwalifikowanego osób pełnosprawnych i nie będzie zajmować się kinezyterapią, rekreacją i turystyką niepełnosprawnych.
Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski
Dalszy rozwój, profesjonalne zinstytucjonowanie sportu niepełnosprawnych doprowadziło do powstania w Duesseldorfie w 1989 roku Międzynarodowego Komitetu Paraoiimpijskiego (IPC, International Paralympic Committee) na wzór Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
Pod egidą IPC odbywały się już w pełni profesjonalne Letnie Igrzyska Paraolimpijskie w Barcelonie (1992), Atlancie (1996), Sydney (2000) oraz Igrzyska Zimowe w Tignes-Albertville (1992), Lillehammer (1994), Nagano (1998) i Salt Lakę City (2002).
Ruch paraolimpijski w świecie rozwijał się bardzo dynamicznie. W pierwszych letnich Igrzyskach Paraolimpijskich w Rzymie startowało zaledwie 400 zawodników z 23 krajów. W Sydney dziesięć razy więcej, blisko 4000 sportowców ze 123 krajów wszystkich kontynentów.
Rósł poziom sportowy, padały rekordy świata i paraolimpijskie, o medale walczyli tylko najlepsi z bardzo trudnych kwalifikacji.
Do dynamicznego rozwoju paraolimpizmu przyczynili się także polscy sportowcy niepełnosprawni. Na historyczny dorobek Polaków przypada 670 medali, 628 zdobytych na letnich i 42 podczas zimowych Igrzysk Paraolimpijskich.
Pierwsze próby integracji
Na szczególną uwagę zasługują działania mające na celu zintegrowanie sportu olimpijskiego z paraolimpijskim. Pierwsze próby miały miejsce w Barcelonie, kiedy to płonącą strzałą ze środka stadionu olimpijskiego, znicz olimpijski zapalał niepełnosprawny łucznik hiszpański Antonio Rebollo.
Zawody sportowe niepełnosprawnych odbywają się na tych samych obiektach, na których o medale walczą pełnosprawni olimpijczycy.
W Atenach, po raz pierwszy w historii, Igrzyska Olimpijskie i Paraolimpijskie były przygotowywane przez ten sam Komitet Organizacyjny. Po raz pierwszy w historii nie pobierano wpisowego za udział w igrzyskach. Sportowcy niepełnosprawni byli potraktowani na równi z zawodnikami startującymi w Igrzyskach Olimpijskich, którzy już tradycyjnie z takiej opłaty są zwolnieni.
Dla wielu ekspertów były to ostatnie Igrzyska Paraolimpijskie mające jeszcze nie w pełni profesjonalny charakter, nie obowiązywały bowiem kwalifikacje i limity czasowe, startować mógł każdy, kto tylko chciał.
Wróćmy jednak do roku 1974, kiedy to Zgromadzenie Generalne Międzynarodowej Organizacji Sportu dla Niepełnosprawnych (ISOD) podjęło decyzję, że organizacja będzie koncentrowała się wyłącznie na kontynuowaniu procesu rehabilitacji w formie sportu zbliżonego do sportu kwalifikowanego osób pełnosprawnych i nie będzie zajmować się kinezyterapią, rekreacją i turystyką niepełnosprawnych.
Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski
Dalszy rozwój, profesjonalne zinstytucjonowanie sportu niepełnosprawnych doprowadziło do powstania w Duesseldorfie w 1989 roku Międzynarodowego Komitetu Paraoiimpijskiego (IPC, International Paralympic Committee) na wzór Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
Pod egidą IPC odbywały się już w pełni profesjonalne Letnie Igrzyska Paraolimpijskie w Barcelonie (1992), Atlancie (1996), Sydney (2000) oraz Igrzyska Zimowe w Tignes-Albertville (1992), Lillehammer (1994), Nagano (1998) i Salt Lakę City (2002).
Ruch paraolimpijski w świecie rozwijał się bardzo dynamicznie. W pierwszych letnich Igrzyskach Paraolimpijskich w Rzymie startowało zaledwie 400 zawodników z 23 krajów. W Sydney dziesięć razy więcej, blisko 4000 sportowców ze 123 krajów wszystkich kontynentów.
Rósł poziom sportowy, padały rekordy świata i paraolimpijskie, o medale walczyli tylko najlepsi z bardzo trudnych kwalifikacji.
Do dynamicznego rozwoju paraolimpizmu przyczynili się także polscy sportowcy niepełnosprawni. Na historyczny dorobek Polaków przypada 670 medali, 628 zdobytych na letnich i 42 podczas zimowych Igrzysk Paraolimpijskich.
Pierwsze próby integracji
Na szczególną uwagę zasługują działania mające na celu zintegrowanie sportu olimpijskiego z paraolimpijskim. Pierwsze próby miały miejsce w Barcelonie, kiedy to płonącą strzałą ze środka stadionu olimpijskiego, znicz olimpijski zapalał niepełnosprawny łucznik hiszpański Antonio Rebollo.
Zawody sportowe niepełnosprawnych odbywają się na tych samych obiektach, na których o medale walczą pełnosprawni olimpijczycy.
W Atenach, po raz pierwszy w historii, Igrzyska Olimpijskie i Paraolimpijskie były przygotowywane przez ten sam Komitet Organizacyjny. Po raz pierwszy w historii nie pobierano wpisowego za udział w igrzyskach. Sportowcy niepełnosprawni byli potraktowani na równi z zawodnikami startującymi w Igrzyskach Olimpijskich, którzy już tradycyjnie z takiej opłaty są zwolnieni.
